Πως τώρα λένε αλήθεια και πως θα την σώσουν. Ας πούμε δηλαδή πως η Ελληνική Βουλή ψήφιζε όχι στη νέα δανειακή σύμβαση, το κούρεμα και το μνημόνιο. Τι θα σήμαινε λοιπόν αυτό;...
1. Πως δεν θα παίρναμε λεφτά για να πληρώσουμε τους τόκους των χρεών μας,το ομόλογο 14,4 δις που λήγει τον Μάρτιο και την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Το δάνειο δυστυχώς δεν χρησιμοποιείται για την κάλυψη αναγκών της χώρας, όπως πιστεύουν πολλοί.
2. Το υπάρχον χρέος μας, δεν θα κουρευόταν κατά 100 δις με το PSI , για να προστεθούν, όμως, ταυτόχρονα 130 δις ευρώ σε τόκους που το κάνουν και πάλι μη βιώσιμο.
3. Δεν θα εφαρμοζόταν όσα προβλέπει το Μνημόνιο 2 για μείωση μισθών και συντάξεων. Δηλαδή η χώρα δεν ήταν υποχρεωμένη να πέσει στον φαύλο κύκλο της ύφεσης (7% προβλέπεται με το νέο μνημόνιο, 5% πήγε με το παλιό παρότι προέβλεπαν 2,8%). Το σύνολο των μεγάλων οικονομολόγων (Κρούγκμαν,Στιγκλιτς κλπ) έχει τοποθετηθεί σαφώς πως το Μνημόνιο 2, όπως και το πρώτο, ρίχνει την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια στην κοινωνική αναταραχή και την κατάρρευση.
4. Το νέο χρέος δεν θα υπαγόταν στο Αγγλικό δίκαιο, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν μπορεί να κουρευτεί ακόμη και σε περίπτωση χρεοκοπίας.
Τι θα γινόταν λοιπόν; Οι πιστωτές και αυτοί που καθορίζουν την οικονομική πολιτική της Ε.Ε. θα έπαιρναν ως απάντηση το «Όχι». Δηλαδή η Ελλάδα, δεν θα πλήρωνε στις 20 Μαρτίου τα 14,4 δις σε κατόχους ομολόγων. Θα κήρυττε δηλαδή στάση πληρωμών.
Έτσι λέγεται η άρνηση πληρωμής των πιστωτών επειδή καταβάλλεις προσπάθεια να επιβιώσεις. Συνήθης τακτική στον βαρύ καπιταλισμό της τρόικας, ηθική (πρόκειται για επιβίωση λαού) και καθόλου άγνωστη ακόμη και στις σχέσεις προσώπων.
Μου κάνει εντύπωση πώς αυτή η διαδικασία αποκαλείται ως χρεοκοπία με διάφορα επίθετα (άτακτη,επικίνδυνη,καταστροφική κλπ), ενώ η επιστημονική της ονομασία είναι απλώς «στάση πληρωμών». Να αγνοούν, άραγε, όσοι τη χρησιμοποιούν και κυρίως ο πρωθυπουργός, ότι δεν υπάρχει άτακτη χρεοκοπία; Ή μήπως το κάνει πονηρά για να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά φόβου που δημιουργούν οι δύο κακές λέξεις;
Πάμε παρακάτω. Η χώρα με την άρνησή της να πληρώσει τα χρέη, παραμένει στο ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά διαδικασία εξόδου από το ευρώ,παρά μόνο αν το επιλέξουμε οι ίδιοι. Δεν υπάρχει νομική υπόσταση εκδίωξης από την ευρωζώνη (η Κατσέλη κατέθεσε στη Βουλή τα σχετικά έγγραφα.)
Η χώρα λειτουργεί κανονικά, αφού από το δεύτερο εξάμηνο του 2011 έχει πλεόνασμα. Πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Επίσης προμηθεύεται είδη εισαγωγής. Οι θεωρίες περί αδυναμίας αγοράς πετρελαίου και τα επιχειρήματα «θα γίνουμε Αλβανία του Χότζα» είναι στα πλαίσια προπαγάνδας και μόνο. Οι εταιρείες εισαγωγής, λοιπόν, δίνουν ευρώ και παίρνουν προϊόντα. Αυτή η διαδικασία είναι πρόσκαιρη.
Η Ε.Ε. κλυδωνίζεται. Οι πιστωτές δεν πληρώνονται. Το ήδη προβληματικό ευρώ από την ίδια την φύση της ΕΕ, αντιμετωπίζει προβλήματα κατάρρευσης. Ένα ντόμινο καταστροφής απειλεί την Ευρώπη με πιθανότητες επέκτασης. Αυτά που λέγονται πως οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πρόβλημα να μας διώξουν, όχι μόνο δεν στέκουν νομικά, αλλά δεν έχουν καμιά βαση αλήθειας. Απόδειξη είναι η μεγάλη τους πρεμούρα να μας «σώσουν» με την δανειακή.
Όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση, θέτει ένα πλαίσιο πραγματικής διαπραγμάτευσης. Αναγκάζονται να πάνε σε ένα κούρεμα που κάνει βιώσιμο το χρέος ώστε να να μην πάμε σε στάση πληρωμών και ένα «Μνημόνιο» με κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Όχι υποτέλειας και καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Παραθέτω εδώ τι έλεγε το χθεσινό TIME ότι θα προκαλέσει μια ελληνική στάση πληρωμών:
“Το χειρότερο σενάριο θα ήταν η στάση πληρωμών να οδηγήσει σε ένα ντόμινο κρίσης του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος, κάτι αντίστοιχο με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 στις ΗΠΑ που θα οδηγούσε σε πάγωμα της πίστωσης σε όλο τον κόσμο. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy και καθηγητής του Bard College, πιστεύει ότι αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε κάτι αντίστοιχο του σχεδίου Μάρσαλ που διέσωσε την κατεστραμμένη Ευρώπη μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.”
Αρκετά πραγματικό και πειστικό στο να αλλάξουν στάση οι δανειστές.
Για να φτάσουμε εκεί απαιτείται πολιτική ηγεσία στην χώρα η οποία να διαπραγματεύεται με πίστη ότι εκπροσωπεί τη χώρα και όχι τους πιστωτές ή το πολιτικό της μέλλον μέσα από τις καλές σχέσεις μαζί τους.
Εδώ θα μου επιτρέψετε να καταθέσω μια προσωπική εμπειρία. Τα τελευταία χρόνια κάνω μια έρευνα στα Ελληνικά και Γερμανικά αρχεία για την υπόθεση Μέρτεν. Τον ναζί εγκληματία πολέμου που συνελήφθη στην Αθήνα αλλά απελευθερώθηκε σκανδαλωδώς και ύποπτα από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στα αρχεία λοιπόν υπάρχουν καταγεγραμμένες συνομιλίες του καγκελάριου Αντενάουερ με τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών Αβέρωφ.
Ο Αβέρωφ βρίσκεται στη Βόννη για διαπραγματεύσεις που αφορούν στις αποζημιώσεις της Ελλάδας από τον πόλεμο. Ο Αντενάουερ αν και εκπροσωπεί την Γερμανία η οποία προκάλεσε δεινά στην Ελλάδα, επιπλήττει τον Αβέρωφ γιατί η ελληνική Δικαιοσύνη τόλμησε να συλλάβει τον ναζί Μαξ Μέρτεν. Ο Αβέρωφ απολογητικά του απαντά πως έγινε λάθος γιατί είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνονται οι ναζί εγκληματίες που μπαίνουν στη χώρα.
Όταν επιστρέφει ο Αβέρωφ στην Ελλάδα, οι εφημερίδες έχουν οκτάστηλους τίτλους πως ο Αβέρωφ μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, κατάφερε να πάρει ανταλλάγματα για τη χώρα. Όπως ξέρετε πολύ καλά, η Ελλάδα δεν έχει πάρει ούτε πολεμικές αποζημιώσεις, ούτε το κατοχικό δάνειο που χρωστάει η Γερμανία.
Αυτά. Όχι τόσο για την ιστορία, αλλά για το τι σημαίνουν ή μπορεί να σημαίνουν οι “σκληρές” διαπραγματεύσεις σήμερα.
Το κουτί της Πανδώρας.
